Rok powstania: 1882
KSRG: Tak
Pojazdy: GBA STAR, GLBM RENAULT MASTER
Jednostka została włączona do Krajowego Systemu Ratowniczo – Gaśniczego w roku 2004. Na wyposażeniu posiada średni samochód pożarniczy GBA Star 2,5/16 oraz GLBM Renault. W remizie są dwa stanowiska na pojazdy pożarnicze i system selektywnego alarmowania z syreną elektroniczną. 10 lipca 2022 roku została przekazana do użytku nowa strażnica.
fot.: Grzegorz Dominik
Wyposażenie jakim dysponuje jednostka to m. in., zestaw hydrauliczny ratownictwa technicznego firmy LUKAS, aparaty oddechowe, zestaw ratownictwa medycznego PSP/R1,motopompa pływająca, motopompa szlamowa, wentylator oddymiający, pilarka do drewna, przecinarka do betonu i stali, agregat prądotwórczy.
W jednostce działają drużyny sportowo-pożarnicze: grupa A – mężczyźni.
Strażacy z OSP Narol uczestniczą we wszystkich działaniach ratowniczych zarówno na terenie swojej gminy jak i na terenie powiatu. Brali udział w likwidacji skutków powodzi na terenie województwa podkarpackiego i świętokrzyskiego.
Najwięcej zanotowanych wyjazdów do akcji ratowniczych to:
– zdarzenia drogowe (kolizje i wypadki komunikacyjne),
– pożary,
– miejscowe zagrożenia,
– inne.
Związek Straży Ogniowej w Narolu, tzw. „Pogotowie ogniowe” powstaje w 1882 roku.
27 grudnia 1886 r. reaktywowano Ochotniczą Straż Ogniową pod przewodnictwem dziedzica dóbr Narol J.W. Księcia Juliana Puzyny. Statut został zatwierdzony 11.12.1887 r. przez CK Namiestnikostwo.
W gronie założycieli Ochotniczej Straży Ogniowej w Narolu byli:
– Zajączkowski Józef (uczestnik powstania Węgierskiego z 1848 r.),
-Musakowski Augustyn (nauczyciel z Narola);
-Teodorowicz Józef (proboszcz parafii greko-katolickiej w Krupcu),
-Kaliński Henryk (zarządca dóbr Narol),
-Cząstkiewicz Franciszek (burmistrz).
OSO (Ochotnicza Straż Ogniowa) w Narolu zrzeszała 25 członków.
Na czele stała Rada Naczelna w osobach:
-książę Józef Puzyna
– zastępca Augustyn Musakowski – kierownik szkoły w Narolu.
– komenda nad sikawką – Leon Nowoświat
– komenda dachowców – Jan Zuchowski;
– komenda dostawy wody – Stanisław Borkowski;
– komenda bezpieczeństwa – Antoni Brogowski;
– podpisywanie protokołów – Sebastian Wolańczyk i Grzegorz Zuchowski (ówczesny sekretarz)
6 marca 1887 r. Rada Naczelna pod przewodnictwem zastępcy Naczelnika Augustyna Musakowskiego w obecności burmistrza Franciszka Cząstkiewicza dokonała przydziału czynnych członków do oddziałów (sekcji).
Tworząca się OSP Narol w 1888 r. otrzymała pieniężną pomoc w wysokości 50 złotych reńskich a w 1896- 80 zł reńskich od Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie na zakup sprzętu pożarowego.
W 1888 roku zakupiono: 25 hełmów, 25 bluz, 25 spodni segeltychowych, 5 gurtów, 1 linewkę,1 trąbkę, 1 siekierę.
Regulaminowy mundur paradny OSP Narol: bluza uszyta z grubego płótna żaglowego „sugultuchu”, wyłogi pąsowe, kołnierz stojący z wypustką, rękawy z wypustką, spodnie (szarawary były szyte z ciemnego siarczkowego sukna z czerwoną wypustką w szwie).
Komendanci mieli dodatkowo czerwone wyłogi i manszety. Sukno na mundury sprowadzano z Towarzystwa Tkackiego z Korczyna i Obłońca, z którego to krawiec Izaak Szneider z Lipska uszył 21 mundurów.
W 1894 r. nastąpiła zmiana w OSP Narol. Książe Julian Puzyna objął funkcję prezesa OSP, Henryk Kaliński (zarządca dóbr narolskich) został obrany naczelnikiem OSP.
W 1899 r. z członków OSP zorganizowano orkiestrę smyczkowo – dętą. Protokół z 29 września 1903 r – „orkiestrę na Krupcu założył w 1899 Leon Fedonowicz, kleryk, syn proboszcza greko-katolickiego z Krupca”. Nazwisko tegoż według źródeł brzmiało – Teodorowicz i być może błędnie je odczytano z rękopisu.
Protokół z 25 września 1904 r. – „członkami honorowymi zostali: książę Julian Puzyna, ks. Jan Niemczyk (proboszcz narolski), Antoni Reil (kierownik szkoły), Emilia Wilkówna (nauczycielka), Henryk Kaliński (pełnomocnik dóbr narolskich), ks. Andrzej Panek”.
Wyposażenie OSP Narol z początków XX wieku do wybuchu I wojny przedstawiało
się następująco:
-1 sikawka dwukołowa,
– jedna sikawka czterokołowa,
-2 beczki na kołach
– 4 drabiny,
– 10 konewek blaszanych,
-wąż wylotowy dł. 40m,
– wąż ssący dł. 8 m.
Wyposażenie straży stanowiła tzw. „gimnastyka” czyli tor przeszkód zręcznościowych.
Działalność OSP została zawieszona podczas działań wojennych. W 1914 r. Narol uległ spaleniu.
1 lutego 1920 r. reaktywowano OSP Narol. Na czele reaktywowanej OSP stanęli: naczelnik – Jan Zuchowski (komendant oddziałowy od 1886 r. a od 1903 r. zastępca naczelnika); Zastępca naczelnika – Andrzej Zuchowski (od 1928 r. poseł dwóch kadencji na Sejm RP) 1925-1931; Prezes – Aleksander Garda (naczelnik poczty) 1925-1932; – ks. Leon Janczewski (narolski proboszcz) 1932-1935; – Konstanty Maciołka (nauczyciel) 1935-1939.
Już 19 marca 1920 roku OSP Narol wzięła udział w gaszeniu pożaru w Lipsku, a 5 września tegoż roku walczyła w Narolu z pożarem 18 stodół wypełnionych zbożem.
W 1925 r. z funduszy gminnych wybudowano „szopę na rekwizyty” – drewnianą remizę. W tejże remizie strażacy, orkiestra strażacka organizowała występy, wieczorki taneczne z których dochody przeznaczano na zakup wyposażenia OSP, o czym świadczą protokoły z posiedzeń OSP w Narolu.
Uposażenie OSP według protokołu z 20.10.1931 to:
– 2 sikawki,
– 2 beczkowozy,
-20 konewek blaszanych,
-6 haków,
-4 drabiny dachowe,
-2 drabiny stojące;
oraz nowy sprzęt:
-24 hełmy szeregowców,
– 6 hełmów oficerskich,
– pasy,
– toporki,
– bluzy.
Okres II wojny światowej przerwał działalność statutową OSP Narol. Wielu lokalnych czynnych członków straży zasiliło szeregi powstającej placówki Związku Walki Zbrojnej i późniejszej kompanii AK Narol.
OSP Narol reaktywowano powojnie 19 stycznia 1945 r. w nowym ładzie społeczno-politycznym Polski. W 1948 r. OSP Narol otrzymała w formie daru z PZUW 45m sukna mundurowego, 21 m płótna na bieliznę i 4 m płótna brezentowego. Z sukna dla członków uszyto mundury. Za szycie zapłacono uzyskanym dochodem z festynu i zbiórki ulicznej.
W 1949 r. na mocy odgórnego zarządzenia władz przeprowadzono weryfikację członków OSP. Na tle politycznym z ówczesnej OSP wykreślono 9 strażaków. Pomimo politycznej odwilży 1956 r., po VIII plenum KC PZPR niewielu z nich wróciło w szeregi OSP, która liczyła 49 strażaków.
W roku 1955 na wyposażeniu straży pojawiła się pierwsza motopompa. Od roku 1972 OSP w Narolu ma nową siedzibę, murowaną remizę.
W latach 80 i 90 poprzedniego stulecia OSP Narol funkcjonowało w niedostatecznym stanie. Wyposażenie w sprzęt było niewystarczające, strażacy nie posiadali odpowiednich kwalifikacji do prowadzenia działań ratowniczych. Od 1 stycznia 2002 r. prowadzenie spraw ochrony przeciwpożarowej w gminie z urzędu powierzono druhowi Edwardowi Babikowi, Komendantowi Gminnemu ZOSP RP w Narolu.
Ocalały wszystkie protokoły z posiedzeń i walnych zebrań OSP Narol, począwszy od pierwszego założycielskiego z 27 grudnia 1886 r. aż do roku 1935.
Na wystawę pożarnictwa w Lubaczowie była wypożyczona z OSP Narol sikawka ręczna tzw. „Dunajec”- czterokołowa z ok. 1900 r. zakupiona w Lwowskim Biurze Handlowym–Sikawka ta nie została zwrócona do jednostki.
Na sztandarze Ochotniczej Straży Pożarnej Narol z jednej strony widnieje srebrny piastowski orzeł –narodowe godło, a z drugiej wizerunek Św. Floriana, patrona strażaków i Narola.
W 2020 roku strażacy doczekali się nowego lekkiego pojazdu ratowniczo- gaśniczego. Jego wartość to ponad 250tyś złotych. 
Akt intencyjny z dofinansowaniem do samochodu dla OSP w Narolu
Rok 2022 dla ochotników z Narola jest szczególnym. Oprócz nowej remizy, otrzymają ciężki samochód ratowniczy, który będzie kosztował ponad 1mln złotych.
Fot.: OSP Narol
www.facebook.com/narol
