Rok powstania: 1902
KSRG: Nie
Pojazdy: GBA STAR 266
Jednostka liczy 32 czynnych członków oraz 6 honorowych.
OSP dysponuje samochodem gaśniczym marki Star 266, motopompą PO8, pompą pływającą Niagara, pompą szlamową, motopompą PO5 oraz podstawowym sprzętem ratowniczym.
Straż Pożarna w Lipsku powstała w 1902 roku dzięki staraniom i działaniom Pawła Staniszewskiego, obywatela Lipska, wielce zasłużonego dla lipskiej społeczności, członka rozległej i znanej rodziny, którego potomkowie do dzisiaj tutaj mieszkają. Nowo powstała straż z założenia miała nie tylko gasić pożary, ale także organizować życie miejscowej społeczności w różnych dziedzinach, np. kulturalnej, rozrywkowej, sportowej.
Pierwszą siedzibą pożarników był drewniany budynek w rynku, postawiono tam dwukołową sikawkę, węże, hełmy, toporniki, pasy i prądnicę.
Prezesem Straży został Paweł Staniszewski, komendantem Franciszek Martinka, potem jego syn Eugeniusz. Po I wojnie światowej trzeba było znowu zadbać o nowy sprzęt i umundurowanie.
Dzięki strażakom we wsi ciągle coś się działo. Urządzano zabawy, przedstawienia, kolędowania, jasełka, festyny. Motorem tego wszystkiego był oczywiście Paweł Staniszewski. Pomagali mu też inni działacze, np. Julian Brzyski sekretarz Urzędu Gminy w Lipsku. Celem tych imprez było także zbieranie funduszy na rzecz strażaków – sprzęt trzeba było ciągle naprawiać i uzupełniać.
OSP Lipsko jako jedyna straż na ziemi lubaczowskiej posiadała w latach 30-tych XX w. własną orkiestrę strażacką. Opiekunem i dyrygentem orkiestry był Feliks Frankiewicz. Instrumenty przechowywane były w miejscowej szkole, gdzie orkiestra odbywała ćwiczenia. Orkiestra OSP lipsko przygrywała na imprezach festynach i występach artystycznych oraz uroczystościach państwowych i gminnych w Lipsku i okolicznych miejscowościach. W czasie II wojny światowej instrumenty zostały zarekwirowane przez okupanta. W latach siedemdziesiątych za naczelnika Kazimierza Załuskiego podjęto próbę reaktywacji orkiestry strażackiej. Odkupiono od wojska instrumenty muzyczne i dokonano naboru nowych muzyków, a część chętnych wysłano do szkoły muzycznej na przeszkolenie. W dokumentacji straży jest wniosek do Gminnej Spółdzielni S. Ch. W Narolu o pokrycie kosztów szkolenia członków orkiestry. W późniejszym okresie orkiestrę przejęła firma ,,Baza Las” wraz ze sprzętem muzycznym.
Po śmierci Pawła Staniszewskiego w 1933 roku (jego grób na cmentarzu w Lipsku upamiętnia piękny pomnik z bruśnieńskiego kamienia), prezesem Straży został Jan Polniak, który pełnił tą funkcję do czasu II wojny światowej. Strażacy chcąc uchronić dobytek przeciwpożarowy przed wszystkim, co może się zdarzyć w czasie wojny, rozebrali sprzęt między siebie jak również dokumenty. Nic z tego sprzętu wojny nie przetrwało. Dokumenty spłonęły wraz z domami podpalonymi w 1944 roku przez UPA. Długo na kościelnych zewnętrznych ścianach były odpryski po pociskach z tamtych czasów. Zostały zatynkowane w czasie kładzenia tynków na zewnątrz kościoła). Wtedy spłonęła też remiza.
Działalność Straży tolerowana przez okupanta miała ważne znaczenie dla poczynań konspiracyjnych np. dla powstających Batalionów Chłopskich. Członkowie obu tych organizacji to Władysław Szuper(dowódca), Ignacy Biedroń (wójt), Franciszek Kozłowski, Władysław Tabaczek (nauczyciel), Stanisław Szuper.
Po wojnie remizę urządzono w stodole. Zdobyto sikawkę, próbowano zdobywać sprzęt, ale powojenna sytuacja powodowała, że ludzie nie byli chętni do działań społecznych.
W 1953 roku przeszła reorganizację. Nowym komendantem został Władysław Kudyba, zastępcą Kazimierz Załuski, do zarządu wszedł także Władysław Pizun. Po trzech latach w pożarnictwie nastąpiły reorganizacje, powołano nowe zarządy. Prezesem został Kazimierz Załuski, komendantem Władysław Kudyba, zastępcą komendanta Władysław Pizun. Ochotnicza Straż Pożarna w Lipsku zaczynała być coraz aktywniejsza. Pożydowski budynek przy ul. Lwowskiej zaadoptowano na remizę (tam remizą jest do dziś), wyremontowano, przez następne lata rozbudowano, urządzono pomieszczenia na sprzęt, i na potrzeby strażaków i mieszkańców Lipska. Wszystkie te prace to wspólny wysiłek szczególnie młodych mężczyzn, mieszkańców Lipska, którzy bezinteresownie pracowali i różnymi sposobami zdobywali materiały potrzebne do remontu budynku jak i sprzęt. A także wydeptywali ścieżki do urzędów i ważnych osób, by zdobyć samochód, bo do pożarów wyjeżdżali wszędzie, gdzie potrzeba było ratunku i pomocy. Pod komendą Kazimierza Załuskiego, Straż była bardzo aktywna w różnych dziedzinach, było coraz więcej sprzętu, mundurów, brano udział w uroczystościach w innych miejscowościach i w powiecie. Z biegiem lat aktywność ludzi jest coraz mniejsza, Straż też właściwie ograniczała się do działań przeciwpożarowych. Ostatnie dokumenty świadczące o jej działalności pochodzą z 1983r. Są to wnioski o przydział motopompy itp. Powoli działalność strażaków zanika.
Pod patronem straży działają gospodynie wiejskie. Organizują kursy, szkolenia, konkursy, organizują i uczestniczą w uroczystościach imprezach, częstują smacznym jedzeniem. Wszystko to jest przygotowaniem do uczczenia zbliżającego się stulecia Straży Pożarnej w Lipsku.
W roku 1995 sołtys wymyślił imprezę znaną pod nazwą „Wianki”, odbywa się na „Psich Górkach”. Zjeżdżali na nie goście nawet z odległych stron, miała wspaniałą renomę, odbywała się co roku około 24 czerwca. Przygrywała dobra orkiestra, były występy różnych ciekawych ludzi, zespołów miejskich i zaproszonych, nawet np. z Ukrainy, przygotowanie było dobre, różnorodne, regionalne jedzenie, no i najważniejsze to konkursy z wiankami – puszczanie wianków na wodę. Była to oczywiście dochodowa impreza strażacka. Tak naprawdę dała początek Dniom Narola i Jarmarkowi Galicyjskiemu.
W straży ciągle coś się dzieje, starsi działacze odchodzą, przychodzą nowi, trwa nieustanne doskonalenie umiejętności i gromadzenie coraz lepszego sprzętu. są już mundury galowe i koszarowe, straż ochrania imprezy, wróciła do tradycji pełnienia warty przy Bożym Grobie.
